1. Herkenning

Alleen al de rit ernaar toe is bijzonder. Overal onderweg kom je ze tegen. Nederlandse auto’s met Alpe d’HuZes-gangers. Niet moeilijk te raden: fietsen achterop, stickers aan de ramen en- vaak op de een of andere manier zichtbaar enthousiaste mensen erin. Nee, dan wij…een soort van hunkering ging door ons heen…ja, uhm…maar wij gaan oohook…wij horen er eigenlijk ook bij. Wij hebben dan wel geen fiets achterop, maar we hebben hetzelfde doel….

En dan…als we rechts rijden – en al pratend het tempo wat terugloopt en we regelmatig ingehaald worden – ontstaat onverwachts toch contact. Nee nee, niet omdat we zo langzaam rijden, nee, het is een collegiale groet, ja, zelfs een glimlach valt ons ten deel….een blik van herkenning.

Hoe weten zij dat nou….en dan ineens is het duidelijk! de grote trom! hoewel maar half zichtbaar, geeft ze toch een soort triomfantelijke acte de présence vanachter het raam…het kan niet anders. die ‘meisjes’ moeten ook wel naar Alpe d’HuZes gaan..want wat anders moet je hier middenin Frankrijk met een trom achterin.

Zo de eerste fietsvrienden zijn dus gemaakt. wij voelen ons al ’n heel klein beetje deel van het peloton. Nog 400 kilometer te gaan….

2. Proost

Het was even slikken……prachtig weer onderweg, en dan met bergen in zicht en dan ineens een voile van grijs om de bergen. Mirjam haalt haar schouders op- tussen het naar binnen proppen van de lildl-dropjes door – zij wist allang dat het niet zo mooi zou zijn….Ze kijkt al weken op – niet lachen – VIER verschillende weersites om te kijken of er toch alsjeblieft op een van de sites toch mooi weer wordt beloofd. Niet dus. Maarrrr…na enkele bochten en bijna op de plaats van bestemming: toch Zon!!
yesss…en als het dan al niet zonnig zou zijn, dan is het in ieder geval in figuurlijke zin: ons onderkomen, Le Grange is geweldig. Romantisch, hout, zicht op de vallei en een beek….en zelfs een goed gevulde koelkast verzorgd door door de dochter van de zus van Monique (volgen jullie het nog.) Een uitstekende uitvalsbasis om al die fietsers die we inmiddels her en der hebben gezien te kunnen toeblazen…..

ps. we hebben inmiddels de eerste nummers gespeeld, en de bergen vonden het mooi – aan de echo te horen – evenals een paar enthousiaste omwonenden en fietsers. 

we verheugen ons op de komst van de rest van de dames…. en missen degenen die moeten werken !

3. respect respect respect

Dat zijn de gevoelens die je de hele dag bekruipen als je hier rondrijdt, -loopt of -kijkt. Ze zijn oud, jong, man, vrouw, kind, lelijk, knap, corpulent of atletisch, de renners die zich aan het voorbereiden zijn op de beklimming woensdag of donderdag en waar we doorgaans vrij snel zijn met kritische blikken en ongegeneerd met elkaar gedeelde observaties, is er nu echt alleen maar respect. Want…wij hebben hem al gezien, die top, waar ze via 21 bochten naartoe moeten fietsen. Op afstand…maar hoog! en stijl…en ooh boy, als je ze nu al ziet zwoegen op wegen die nog niet een tiende zijn van de weg naar Alpe-d’huez….dan realiseer je je pas echt wat hen te wachten staat.

Het dorp Le bourg d’Oisans- startpunt – deelt dat respect overduidelijk. de Nederlanders worden warm welkom geheten met oranje ballonnen in de etalages, Nederlandse teksten op deuren,fietsvriendelijke terrasjes waar overal rekken staan om de renfietsen tegen te parkeren. In de lokale supermarkt Casino is het een chaotische wirwar van Nederlanders, het merendeel in fietskleding. En daar waar we normaal in het buitenland liever niet teveel met ‘die Nederlanders’ te maken willen hebben, zijn we nu bijna een beetje trots op hen…In de supermarkt zijn ze ook voorbereid op de renners: op strategische plekken in de winkel een zeer ruim aanbod van pasta-achtige gerechten en ander krachtvoer.

Ook al even een kijkje genomen op het startpunt. ze zijn er nu al helemaal klaar voor, dranghekken, extra parkeerplaatsen, mensen die het verkeer regelen. En dan ineens valt je oog op een tent met het bordje stiltecentrum en een tent waar ze kaarsen verkopen, dat geeft toch een beetje kippenvel. want ja het is een geweldig spektakel, het is ook best een beetje feestelijk, maar tegelijkertijd is het een tocht die wordt afgelegd door mensen die allemaal iemand in hun hart hebben die kanker heeft of eraan is verleden. Dat geeft die gevoelens van respect een nog diepere dimensie.

4. Team ValsPlat d’huzes nu compleet!

Jaaaaaaa, ze zijn er: de resterende 7 dames! Team ‘ValsPlat goes Alpe d’HuZes’ is compleet. Pak van ons hart en dat vieren we met roze champie. Was eigenlijk voor de verjaardag van Wilma morgen en Marlies vrijdag – maar we hebben voor de zekerheid nu maar alvast een voorschot genomen, omdat het programma de komende dagen weinig ruimte laat voor uitgebreide borrelpartijen.
Het echt werk gaat beginnen.

Vandaag hebben wij de berg zelf al genomen. oké, oké…wij in de auto, maar zelfs dat was al zwaar. En niet alleen vanwege de stroom fietsers die zich – en dan was het nu alleen nog maar ter verkenning – naar boven zwoegt, op een helling die de auto zelfs alleen in zijn twee kan nemen. Nee, het zijn meer al die 21 bochten, die stuk voor stuk je adem even doen stokken. Posters met foto’s van mensen voor wie gefietst wordt, teksten als ‘Harry, we rijden voor jou! en dan de leeftijd erbij: 4 jaar. Heftig! Een meisje, stoer in wielrenpak, die in een bocht is afgestapt en staat te huilen bij een spandoek met een foto van een man. Haar vader? En zo vertelt iedere bocht weer zijn eigen verhalen. Het raakt je recht in het hart.

Stilletjes gaan we omhoog. Recht voor je uit blijven kijken, slikken, zo’n gevoel in je buik…. doe mij nog maar ’n dropje….
Boven in ’t dorp zijn we naar een briefing geweest waar we precies te horen kregen waar we wanneer mogen staan, wat wel en niet van ons wordt verwacht en vooral hoe laat we er moeten staan. Aan ons woensdag en donderdag de ‘eer’ om de fietsers tussen bocht 0 en 1-dat zijn dus de laatste bochten (althans per ronde)- naar boven te blazen. Een Haagse kapel bestaande uit vijftien muzikanten – zo op eerste blik mannen van het kaliber hofkapel – zal samen met ons dat vak ‘verdedigen’: een zeer welkom gezelschap, omdat we ‘best wel’ wat problemen verwachten met ’t ammezuur’ – ondertiteling voor niet Leo-kenners: embouchure – , met twee volle dagen van ruim 12 uur blazen.

In het actiecentrum weer effe n heftige….een zaal met een wand vol foto’s en wensen van mensen die de berg gaan beklimmen. Margriet Eshuis zingt het Alpe d’huzeslied: “Dichter bij de hemel kom ik niet” . En wat je daar ook van denkt…als je volwassen mannen met een gezicht nat van de tranen uit volle borst mee ziet zingen, dan zijn de wijntjes van de lunch meteen weer uitgewerkt.
Ooh boy…alpe d’huzes….here we come…Mieke heeft in ieder geval voor de zekerheid waterproof mascara aangeschaft. Maar, zo heeft de organisatie benadrukt, het wordt – ondanks alles – vooral ook feest op de berg! En daar zijn we goed in gelukkig!

5 . 500 meter cadeau…

Geen blog heet van de naald…na meer dan acht uur bij de kei in bocht 1 te hebben staan blazen – en geloof me wij hebben hier onze eigen alp beklommen met die prestatie – waren we totaal op. Dus na thuiskomst nog slechts een spoor van kleren richting slaapkamers. Geen energie meer voor niks. Ook al met de wetenschap dat we er om 02.00 uur weer uit moesten. Heavy dus, maar zooooo de moeite waard. …ik denk niet dat we ooit zoveel enthousiaste, leuke en dankbare reacties hebben gehad op onze muzikale ondersteuning. Zelfs fietsers die het op de heenweg misschien niet meer konden opbrengen nog te reageren, kwamen op de weg terug speciaal langs ons om te bedanken.

‘Dankzij jullie muziek kregen we 500 ‘meter cadeau’

We stonden op een goed plekje, in die bocht. Vlak na een flink steil stuk,en met nog twee resterende kilometers zwaar ‘vals plat’ voor de boeg. Dat klinkt niet als zoveel, maar na bijna twee uur onafgebroken berg op, is dat laatste loodje echt giga ! (Mirjam h. kan het bijna niet eens gewoon lopen!). Veel renners maakten ook bij ons een laatste tussenstop. Het besef dat ze, na al die kilometers verstand op nul doorploegen op dat lage verzet, nu ineens bijna bij de top waren, was voor velen voor een emotionele en/of euforische ervaring.

En kennelijk werd daardoor de behoefte hun verhaal te delen gevoed. Zoals de vrouw die achterop de tandem van de broer van Wilma meefietste, twee jaar geleden nog in bed, zonder hoop nog ooit de sterren of de bergen te zien, zoals ze zei, “en kijk me nu, ik heb de alp d’huez beklommen”. Zo gaat ze maandag met een ander gevoel te chemo weer in…Of die knappe griet, die er uitziet als een echt sportbeest, maar dan met tranen in haar ogen vertelt hoe ze met de deelname aan dit evenement haar periode van kankerpatiënt wil afsluiten. Niet het fietsen op zich was het zwaarst voor haar, maar de aanblik van al die foto’s en kaarsen van mensen die het niet hebben gered.

Sommige verhalen vertellen zichzelf, zoals de ouders, met een afbeelding van een klein jongetje op hun fiets, de man met shirt de tekst, beloofd = beloofd en een foto van zijn moeder erop. Of de talloze fietsers die even afstappen bij de kaarsjes bij de bocht, en daar een kruis slaan, in gedachten blijven zitten of stilletjes voor zich uit zitten te kijken of te huilen. Alles bij elkaar zorgde het ervoor dat onze lippen een enorme blaaskracht leken te krijgen: we hebben het ongelooflijk lang volgehouden . Pas toen er echt helemaal niets herkenbaars meer uitkwam, zijn we vlak voor de afsluiting van de saamhorigheidstocht – waarbij familieleden van mensen die de berg opfietsen hen kunnen vergezellen – weer teruggekeerd naar het dorp.

En hoewel wij natuurlijk niet de helden waren waar het om ging, was het toch speciaal om door zoveel mensen bedankt te worden, een thumbs up te krijgen en gevraagd te worden : staan jullie er morgen weer?
Yep! zeker weten. Vanaf het moment (05.30uur) dat de de eerste renners de bocht omkomen klinkt ons favoriete nummer van

Alpe d’HuZes : “non, je ne regrette rien”

6. tot bloedens toe..

Als je ons van te voren verteld had dat we voor Alpe d’HuZes om 2 uur ’s ochtends moesten opstaan: geen haar op ons hoofd! Maar nu de keiharde realiteit wel zo wás, viel het toch nog mee. De aanblik van die enorme slinger van duizenden lichtjes van fietsers die in het donker de berghelling afkomen, met op iedere bocht een zee van brandende kaarsjes, gaf een soort van betekenis aan onze vroege expeditie.
Bovendien gaf het absoluut een kick om om 6 uur weer op bocht 1 te staan om de eerste fietsers van deze dag te verwelkomen. Hortend en stotend , dat wel, want koud dat het nog was zo vroeg. Koperwerk stribbelt dan tegen, evenals handen, voeten en lippen. Maarrrrr… stoer genoeg om te worden vastgelegd op televisie. En natuurlijk spelen we voor het goede doel, maar een beetje ValsPlat – pr is nooit weg. (Trouwens daar hebben we echt wel gevoel voor hoor, want hoe uitgeput we ook waren…. zodra een motor met camera wordt gesignaleerd, komen de meesten meteen in actie. Maar helaas is vaak voordat Emeliet goed wel en haar trommelharnas om heeft gehangen, de televisieploeg alweer voorbij….) Overigens heeft Monique met het ‘zet-ValsPlat-op-de-kaart offensief’ haar eigen finest hour gehad, maar dat komt later (-;

Hoewel het donderdag de officiële Alpe d’HuZes-dag was, had het blazen de dag ervoor meer impact. Daar waar woensdag het beklimmen van de berg voor veel mensen meer een once in a lifetime- event leek, waren er op donderdag veel meer zeer ervaren renners. Die dus minder hard naar boven geblazen hoefden te worden. Van die mannen die fluitend en meedeinend op de muziek langszwieren en een verzoeknummer vragen voor als ze ‘de vierde, vijfde of zelfs zesde keer’ naar boven komen. En ondanks de enorme aanslag die op woensdag al op onze lippen was gedaan, hebben we opnieuw heel veel gespeeld! In totaal bijna tien uur! Ons gebruikelijke afhaken na een half uurtje blazen omdat t ammezuur op is – gaat natuurlijk niet op tijdens een evenement waar duizenden mensen de berg op zwoegen met als leidraad: Opgeven is geen optie.

Pas toen Karen haar lip spontaan begon te bloeden, hadden we een excuus om onze post te verlaten. Wat ons de gelegenheid gaf om in het dorp zelf nog een uurtje te helpen de fietsers binnen te juichen. Het moet een absolute triomf zijn, bovenaan de berg aan te komen en dan door een aaneengesloten juichende, aanmoedigende, nog een kontje gevende toeschouwers ingehaald te worden. Om vervolgens bij de daadwerkelijke finish je weer bewust te worden waar je die bijna onmenselijke inspanning voor hebt gedaan. ’n Vader met drie kindjes, die met de foto van hun moeder in de hand, samen onder de finishboog doorgaan, groepen die elkaar geëmotioneerd vasthouden en als toonbeeld van eenheid die laatste meters samen afleggen al dan niet met de doelstelling op hun shirt of fiets geplakt. Of alleen finishende fietsers, die in hun eentje oerkreten van opluchting en trots uiten, of huilend in de armen vallen van iemand in het publiek.

Zelfs de diehards onder ons kunnen hun tranen dan niet binnen houden…nee die grote zonnebril ophouden hielp niet….(-;
En dan het moment waarop bekend wordt gemaakt welk bedrag is ingezameld: een keurig geregisseerde live-uitzending, met een mooie afwisseling van emotie, hoop en informatie…..

Het moment surpreme waarop het bedrag wordt genoemd is bijna aangebroken als er even een gaatje valt in het programma… dat hoeft bij Monique geen 10 seconden te duren….Ja hoor…daar klinkt haar trompetje al boven alles uit: de aanzet van hoog in de bergen! Even reageert artiest Roel Van Velzen verbijsterd: what the fuck?… Een geagiteerde Caroline Tensen zoekt zenuwachtig contact met de regie. Daar roepen ze meteen…”Dit zenden we niet uit” …Maar dat doet er dan niet meer toe. Het complete publiek – waaronder de duizenden fietsers die met dit nummer bocht 1 werden doorgeblazen – valt in en zingt en springt op het nummer van Monique mee. Ook Roel van Velzen haakt in….Nee, het wordt niet uitgezonden, maar ValsPlat heeft haar handtekening gezet. Het was onze eigen manier van finishen tijdens onze geweldige Alpe d’HuZes-expeditie!